Wspomnienia z porodu 19- letniej Mamy

Witam. Mam 19 lat i już jestem szczęśliwą mamą. Pamiętam, że bardzo bałam się porodu, dlatego zapisałam się do szkoły rodzenia, która faktycznie w jakiś sposób pomogła. Do szpitala trafiłam na 3 tygodnie przed urodzeniem syna, ponieważ już wtedy tak bardzo pchał się na świat. Pamiętam, że 3 listopada sprowadzono mnie na salę porodową w celu urodzenia malucha. Mocno zestresowana, a jednocześnie bardzo szczęśliwa zadzwoniłam po tatusia dziecka, żeby jak najszybciej przyjeżdżał, bo to już się zaczyna! 

Po godzinie wpadł na porodówkę. Byłam w ogromnym stresie, a tu skurcze nagle ustąpiły. Więc z powrotem wróciłam na górę do sali. Następnego dnia znowu zaczęły mnie łapać skurcze i rozwarcie było bardzo duże.  Ponownie sięgnęłam po telefon z rozkazem „przyjeżdżaj”, a tu bach, powtórka z wczorajszego dnia.. tata przyjeżdża i skurcze ustępują. Zaczęliśmy się śmiać, że dzidzia nie chce wyjść przy tacie. Jednak po tym jak dano mi oksytocynę skurcze były dość bolesne. Ale zaczęłam głęboko oddychać i wszystko się uspokajało.

Najgorzej było po oddaniu wód płodowych. Byłam przygotowana, że pierwszy skurcz będzie bolesny, a jeszcze przy tak dużym rozwarciu nie było nawet mowy o żadnych znieczuleniu. Tak, więc gdy nadszedł wpadłam w ogromną panikę! Nie spodziewałam się aż takiego bólu.. Ale dzięki temu, że miałam kogoś bliskiego było mi o wiele lżej. Mogłam złapać za rękę i nawet chciałam ugryźć, ale stwierdziłam, że to przecież i tak nic nie da...

Po trzech skurczach zaczęłam przeć i muszę przyznać, że nie czułam już bólu, a wręcz było mi przyjemnie czując jak coś się zaczyna dziać. Gdy już wyszła główka byłam taka uradowana, że patrzyłam jak wychodzi reszta ciała, co było po prostu piękne! Ale największe szczęście jest wtedy, gdy widzi się „małego- wielkiego” człowieka na swoim brzuchu:)

I tak urodził się Aleksander (waga -2250, 47 cm).J

Autorka: Patrycja Węglik