Czy dorośli też mogą się obrażać?

Ostatnio wydarzyła się sytuacja, która sprawiła, że czuję się obrażona na pewną osobę, a nawet 2;)

Jednoznacznie to uczucie mnie męczy. Zaczęłam się zastanawiać, czy powinnam to olać, bo przecież nie jestem infantylną osobą, czy myśleć o tym cały czas, a może udawać, że tak naprawdę jestem wspaniałomyślną dorosłą osobą, której takie błahe uczucia nie dotyczą? Haha nic z tego!

Postanowiłam jednak coś z tym zrobić. Nie da się zamieść śmieci pod dywan i udawać, że nic tam nie ma. Jak zawsze w takiego typu sytuacjach postanowiłam więcej się o tym dowiedzieć, zaczerpnęłam wiedzę z psychologicznych stron, poradników, filmów na YouTubie i co się okazuje...

A więc okazuje się, że jest to najnormalniejsze uczucie na świecie z którym nie należy walczyć tylko bardzo dokładnie się przyjrzeć (oczywiście nie mówimy tutaj o sytuacjach, gdy to się zdarza notorycznie!). 

Obrażanie się pokazuje, że granice osobiste zostały naruszone, lub pewne potrzeby nie zostały spełnione.

Jeżeli tak się czuję, oznacza to, że mam prawo tak się czuć i to jest sygnał, aby nad tym uczuciem świadomie popracować. Co można zrobić?

Pierwsze. Wyraźnie zakomunikować swoje odczucia, co się wydarzyło i dlaczego tak się poczułam. Usłyszeć drugą osobę. Spróbować znaleźć rozwiązanie.

Jeżeli wyraźnie komunikujemy, a komunikat pozostaje bez odpowiedzi jest drugie wyjście: należy się na jakiś czas zdystansować od osoby, która sprawia że czujemy się źle.
Taki dystans pozwala też zastanowić się nad swoim własnym zachowaniem, a druga osoba także będzie miała przestrzeń do przemyślenia czy jest szansa aby tą sytuację naprawić.

Gdy obie osoby są myślące, świadome, mają dobre chęci i zależy im na tym, aby stosunki się polepszyły oczywiście znajdzie się rozwiązanie i porozumienie nastąpi. A jeżeli nie?
Być może w takim przypadku należy szukać takich osób z którymi można będzie łatwiej się dogadać, a nie tracić swojej energii na kogoś kto nie słucha, nie słyszy, nie próbuje zrozumieć i coś zmienić? 

Co o tym sądzicie?

:)