Małżeństwo po urodzeniu dziecka

Mam wrażenie, że ZAWSZE wszystko co wymarzyłam gdzieś po drodze się psuje, bo ostatecznie dotrzeć do mnie poszarpane, niekompletne, w gruzach. To, co miało być tylko sielanką i szczęściem okazuje się kompletną porażką. Moją? Pewnie moją.
Wiele kosztowało mnie by nauczyć się mówić o uczuciach. Konkretnie o tym, co mnie boli, co przeszkadza i co się okazało? Że jak siedzę z buzią zamkniętą na kłódkę to generalnie wtedy jest tylko dobrze. Takie "dobrze" to pojęcie względne...pozorna aureola szczęścia która otacza młodych a w której ja się duszę. Poświęcam teraz 70% czasu dziecku, chciałabym poświęcić całą resztę mojej drugiej połówce ale nie wychodzi to tak, jakbym chciała. Tak jest łatwiej, bo matka ponoć macierzyństwa nie musi się uczyć. Mężczyzna z kolei tak. Ponieważ nie rodzi się ojcem w sensie psychicznym, dopiero krok po kroku się nim staje. Im bardziej tego chce, tym szybciej to nastąpi, a najważniejsza jest w tym wszystkim własna inicjatywa. Ona w naszej trójce praktycznie nie funkcjonuje. Ja nie czuję potrzeby namawiania do tego, żeby tato "nauczył" się syna. Wychodzę z założenia, że nic na siłę.

W konsekwencji tego, jak ostatnio żyję jestem wykończona. Znów zaczął siadać mi kręgosłup... mam ochotę się poruszać ale mam małe możliwości.

Często czyta się o rozpadzie małżeństwa po urodzeniu dziecka. Jest to dla mnie niedorzeczne, bo przecież marzyliśmy o Wojtusiu. Poświęciłam wszystko, żeby szczęśliwie go urodzić, a teraz poświęcam wszystko żeby dobrze go wychować i żeby był zdrowy. Nie jestem w pełni szczęśliwa. Wiem, że nigdy nie będę. W głębi cały czas myślę o Kubusiu - moim pierwszym synku, który urodził się martwy w 34 tygodniu ciąży. Mam wrażenie, że tylko ja świadomie mogę powiedzieć że mam dwóch synów. Dlaczego tylko jeden jest z nami? Co mnie boli? Boli mnie, że nie mogę poświęcać Kubusiowi tyle czasu co kiedyś. Bywam na cmentarzu raz w tygodniu, czasami raz na dwa. Czuje się tak, jakbym go zaniedbywała. To jedyna kwestia o jakiej nie potrafię mówić, a która boli nadal tak samo mocno.

Dziecko zmienia dodatkowo kwestię walki o dobro w małżeństwie. Kiedyś sprawiłabym, żeby skały srały, żeby tylko było dobrze. Dziś najprościej nie mam na to sił. I czasu. Druga połówka nie walczy, bo ja nie walczę. Nie odzywa się, nie rozmawia, bo ja nie rozmawiam. Jest źle, odkąd mówię co myślę. No i jak ma być dobrze.

Kwestia jeszcze tego, czy chcemy żeby było inaczej? Czego chcemy? Ja już nie wiem czego chcę...za długo to już trwa.

Jestem wykończona wstawaniem w nocy. Mąż od 7 miesięcy nie ruszył tyłka - bo pracuje i musi się wyspać. Nie bierze pod uwagę, że jestem na nogach od 6 do 20:00 przy Synku, plus wstawanie często co godzinę w nocy. I tak od kilku miesięcy... Rozmawialiśmy wielokrotnie na ten temat. Zdanie ma jedno - on pracuje więc śpi - ja SIEDZĘ w domu więc wstaję. Co musi się stać? Mam zemdleć i nie wstać, żeby zobaczył jaka to ciężka praca?

A jak pójdę do pracy? Kto będzie wstawał w nocy???

Jak jest u was??

http://moc-cynamonu.blogspot.com