Nie tak miało być

Cholera
Nie tak to wszystko miało wyglądać . Jestem 33 letnią kobietą, samotną mamą i zostałam z ręką w nocniku. Gdzie zgubiłam te ostatnie 4,5 roku. Gdzie te lata zniknęły z mojego mózgu z życia. Kilka lat temu wydawało mi się ze jestem kobieta wyzwoloną, mam mnóstwo znajomych chłopaka i żyję niczym w dziewczyna z Nowego Jorku. Dziś nagle się przebudziłam i jestem tylko ja i dziecko.

Miłość oczywiście wielka, znajomi mnóstwo, imprezy koncerty itp., później praca i powoli wdrażanie się w życie, ślub, ciąża i najpierw prawie dziewięć miesięcy wyjętych z życia, wymioty i permanentny sen, dalej poród wielka ulga że już i rok siedzenia w domu. Znów praca, dziecko dom, zakupy i nie wiedzieć kiedy stałam się „dorosła”. Obraz mojej osoby całkowicie się rozmył, widziałam tylko czubek własnego nosa, dziecko i chęć dorobienia się. Kłótnie z mężem , osobne imprezy, osobne życie. I tak ciągnęłam

Sylwester
Ja dziecko i przyjaciółka. I zrozumiałam. Kurwa nie mam nikogo, straciłam życie, wegetuje. Dziecko ważne, najważniejsze ale ono dorasta czas biegnie, i kiedyś będzie miało dość mamuśki która go osacza. Znajomi mam, ale koleżanki z pracy maja swoich mężów, i kiedy nadchodzą święta czy sylwester nie martwią się o to z kim spędzą ten czas bo to oczywiste. Więc mam ich na co dzień a nie od święta. Są jeszcze znajomi, którzy w poszukiwaniu pracy wyjechali za granicę i kontakt utrzymujemy sporadyczny, raz na jakiś czas gdy przyjadą, ale to cienka linia. No i są Ci którzy nie maja nikogo, partnerów i dzieci ale oni trzymają się razem. Ja jestem wykluczona bo zbyt często nie maiłam czasu na spotkanie, z nimi spotykam się raz na jakiś czas przez przypadek w barze, czy na koncercie kiedy uda mi się wyrwać.

Sylwester 2012/13 był przełomowy
Znów na nowo spojrzałam na swoje życie