Historia przyjścia na świat Dagmarki

Z niecierpliwością przez całe 9 miesięcy wyczekiwałam narodzin mojego pierwszego dziecka. W pierwszym i drugim trymestrze, kiedy tylko myślałam o porodzie robiło mi się słabo. Zastanawiałam się jak dam sobie radę.Gdy nadszedł oczekiwany termin porodu pojechałam do szpitala. Niestety zostałam odesłana do domu, bo za wiele się w moich brzuszku nie działo:)

Co 2 dni jeździłam do szpitala i za każdym razem do innego, bo z każdego mnie odsyłali z powodu braku miejsc na patologii ciąży. Kiedy wreszcie 12 dni po terminie zostałam przyjęta do szpitala, po badaniach od razu dostałam kroplówkę z oksytocyną na wywołanie skurczy. Niestety nie wiele ona pomogła. Zostałam więc oddelegowana do sali na noc z nadzieją, że może w nocy się coś ruszy. Córka jednak miała inne plany i postanowiła, że jeszcze tej nocy nie wyjdzie. Po przebudzeniu znowu zabrali mnie na sale porodową i podali kolejną kroplówkę. Tym razem zadziałała :)

Skurcze się zaczęły. Nie bolały, aż tak bardzo więc pomyślałam, że jeżeli tak dalej pójdzie to na pewno poród nie będzie taki straszny. Na moje nieszczęście skurcze stawały się coraz mocniejsze, a rozwarcie małe. Po 8 godzinach okropnego bólu położna przebiła mi wody płodowe. Wtedy skurcze stały się mocniejsze. Niestety dalej nie było odpowiedniego rozwarcia. I tak męczyłam się jeszcze przez parę godzin, niestety bez skutku.

W końcu i tak zabrali mnie na salę operacyjną i wykonali cesarskie cięcie. Po tylu godzinach bólu przyszła na świat Dagmara. Ważyła 4010g i miała 58cm. Gdy ją urodziłam, rozpłakałam się na całego. Chciałam ją uścisnąć ale niestety nie miałam jak bo byłam podłączona do różnych urządzeń i kroplówek. Malutka była śliczna i taka różowiutka.

Do końca życia będę pamiętała ten dzień i godzinę. Pomimo tego strasznego bólu i cierpienia jestem gotowa rodzić jeszcze raz. Moment, w którym widzisz swoje dziecko po raz pierwszy jest bezcenny. I żaden ból nie jest wstanie zakłócić tej chwili pełnej radości.

Autorka: Paulina Korelin