moja mała czarna rozpacz

Jak w większości polskich rodzin nie mogę sobie pozwolić na zostanie w domu ze szkrabem i już za kilka dni będę musiała wrócić do pracy. Nie jest to dla mnie wizja pełna optymizmu. Czasem patrząc na starsze koleżanki zazdroszczę im podejścia:"eh, w pracy mogę odpocząć". Ja najchętniej spakowałabym mojego żuczka do torby i zabrała go do pracy. Podczas kiedy pierwsze tygodnie po narodzinach synka ciągnęły się w nieskończoność to te aktualne jakby przyspieszyły. Jakby ktoś nagle zmienił czas.

Nasza kruszyna- 9 kg ciałka do całowania i przytulania- rośnie jak na drożdżach i ma już całe 7 miesięcy! Aż nie mogę w to uwierzyć! Kiedy on tak urósł. Codziennie na niego patrzę i tego nie widzę, poznaję tylko po przyciasnych ubrankach i bólu w kręgosłupie przy noszeniu naszego małego odkrywcy.
Ciekawe czy inne mamy też tak przeżywają. Może przy kolejnym dziecku jest łatwiej? Nie wiem, nie chcę zostawiać maluszka ale wiem, że muszę. W końcu trzeba płacić rachunki itd. Kiedy teraz śpi w łóżeczku rozczulam się nad sobą. Za chwilę już nie będę miała na to czasu. Przebudzi się małe "chcę, już już już!!!!!" Trochę martwi mnie fakt, że babcie są tak daleko- niestety, nie możemy na nie liczyć (250 km to troszkę dużo). Chociaż chętnie by pomogły. Mam nadzieję, ze nasz plan logistyczny się powiedzie. MUSI!

Może lepiej się nie martwić. Zobaczymy jak to będzie.Na razie mamy dla siebie jeszcze dwa tygodnie w naszym małym, własnym świecie. Tatuś dzielnie mnie zastępował nie raz! Ale mam takie wewnętrzne odczucie, że to mnie ta kilkugodzinna rozłąka bardziej boli niż tego skrzata!